نویسنده: جواد سروری
حملات اخیر مخالفین مسلح در شهر هرات و تصرف چند روزهای ولسوالی یمگان بدخشان در حالی است که طی هفته‌های قبل دولت افغانستان تعداد زیادی از زندانیان طالبان را از زندانهای افغانستان در حالی آزاد نمودند که حتی شاید خوشبین ترین فرد جامعه هم اطمینان نداشتند آنها بار دیگر در صفوف مخالفین مسلح دولت قرار نگیرند.
هر چند از نگاه حامد کرزی، رئیس جمهوری کشور آزادی زندانیان طالب میتواند در روند برقراری صلح با آن گروه مفید واقع گردد، اما تجربه نشان داده است که این تصور درست از آب در نیامده است. به گفته مقامات امنیتی، خیلی از افراد گروههای تروریستی به محض آزادی دوباره به گروه مخالفین میپیوندند.
واقعیت این است که به محض اعلام خبر آزادی زندانیان طالبان، مردم مظلوم کشور ما به این میاندیشند که بار دیگر کابوس انتحاری کدام خانه را عزادار خواهد نمود؟! آن طالبی که از زندان آزادمی شود، چه برنامه‌ای را برای داغدار کردن ملت افغانستان خواهد ریخت؟! باردگر کدام مادر داغ جوان خواهد دید؟! و کدام کودک درد یتیمی را خواهد چشید؟!
آزادی زندانیان طالبان باعث تقویت نیروی انسانی و روحی آن گروه شده و با اتمام زمستان عملیات‌های آنان افزایش خواهد یافت.
و از جانب دیگر خیال کشانیدن طالبان به صلح دائمی و شریک ساختن آن گروه ضاله در قدرت و تلاش برای تقسیم قدرت با آنها، به نتیجه‌ای نمی رسد، جز اینکه بحران را در افغانستان ماندگار نماید و از این موضوع کسی جز مردم مظلوم جامعه آسیب نخواهد دید؛ زیرا پدیدۀ طالبان که حاصل دخالت خارجیان اعم از پاکستان، اعراب و بعضی کشورهای غربی در امور افغانستان میباشد، یک گروه متعصب قومی و مذهبی است که اساسات دین مقدس اسلام را آنطوری که خود میخواهند تفسیر مینماید. در پنج سال حاکمیت آن گروه همۀ جهانیان شاهد ظلم و کشتارهای بیرحمانۀ مردم مظلوم این سرزمین به دست آن جاهل تباران بوده اند. اما آنطوری که همه شاهدند با وجود زدن ضربات دردناکی از سوی طالبان بر این کشور و ملت، هنوز هم مسؤولان دولتی ما برای دست یابی راهی برای آزادی زندانیان طالبان از زندانها میباشند. گویا که این دولت مردان به خواب خفتۀ ما به همین زودی مردان بزرگی چون، استاد شهید برهان الدین ربانی، شهید سید مصطفی کاظمی، شهید داوود داوود، شهید سید خیلی و... دیگر مردان مجاهد این سرزمین را که توسط آن نامردان تاریخ به شهادت رسیدند را به فراموشی سپرده است؟!
حال با توجه به اینکه دولت رئیس جمهور کرزی در روزهای آخر عمر سیاسی خود به سر میبرد، لذا به دولتمردان فعلی و به خصوص آینده عرض مینماییم که هر چند چنانچه توسط فشار خارجیان، گروه طالبان با تقسیم قدرت حاضر شوند تا در دولت سهم گرفته و دست از اقدامات نظامی بردارند، اما سلطۀ سیاسی آنها بسیار مشکل خواهد بود و از طرف دیگر عده‌ای از نیروی سیاسی فعلی که با نظریات طالبان به شدت مخالفند، با آمدن طالبان بالطبع مغلوب سیاسی خواهند بود، فرایند کشمکش را دامن خواهند زد و در واقع جریان کنونی در صفحۀ جدیدی ادامه خواهد یافت و بازهم دود آن به چشم مردم بیپناه این کشور خواهد رفت.
با این ملاحظات چنانچه حکومت افغانستان بیش از حد به آوردن سران طالبان به قدرت علاقه مندند، به نظر میرسد این موضوع یک راه میتواند داشته باشد که شاید هم دولتمردان آن را در نظر گرفته باشند، که آن حکومت غیر بسیط در کشور واحد افغانستان است که بحث روی این نطریه مقولۀ جدا میخواهد و بحث جدا.
اما پیام آخر مقاله این است که بهتر و پرثمرتر خواهد بود تا افرادی که عضو گروههای تروریستی اند، بر اساس احکام شریعت و قانون اساسی افغانستان به مجازات برسند. مطمئناً جزای شرعی میتواند درس عبرتی برای سایر همقطارانشان باشد، و آزادی همکاران زندانی آنها سبب تقویت روحیه آنان خواهد شد.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/2069
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
